Ze weigerde al een paar dagen om te eten, en dronk zelfs heel weinig.
Deze morgen liep ze zenuwachtig rond de puppybak, deze keer niet om gaan te kijken of alles in orde was .
Stilstaan niet meer kon, ze zakte door haar poten.
Gaan liggen was moeilijk en als ze lag mocht ik niet bewegen of ze kroop terug recht om mij achterna te gaan.
Voor mij heel duidelijk dat ik ze moest helpen.
Ik wilde niet dat ze zou uitdroger enz….en heb de dierenarts laten komen.
Mijn verstand heeft de bovenhand genomen maar mijn gevoel heeft het moeilijk.
Dat moment moet je beslissen over dood of leven.
Nog voor ze haar verdoving kreeg heb ik nog lang met haar gepraat.
Samen in den hof, ik op mijn gat en Jess met haar hoofd op mijn billen onder onze reuze boom in de schaduw.
Ze liet mij maar praten en ze genoot van haar laatste knuffels met haar ogen half gesloten.
Nora en Treesje voelde mijn verdriet en kwamen geregeld eens kijken, likte mijn tranen en gingen terug het huis in.
Zalige, gevoelige hondjes heb ik.
We hebben ze thuis laten inslapen , ze wilden al een paar jaar niet meer buiten de poort komen.
Geen stress voor haar, gewoon thuis in haar vertrouwde omgeving.
Ook thuis hebben wij haar begraven.
Dicht bij ons ,want ze betekende zoveel voor ons !